Beste ANP-gebruiker of nieuwsvolger,
‘Breaking news’ zegt eigenlijk niemand hier bij het ANP. ‘Opkomend nieuws’ maakt dan weer helemaal deel uit van het persbureau-lexicon. Hét opkomende nieuws van het laatste kwartaal van dit jaar was misschien wel de winst van Geert Wilders’ PVV.
Daarmee werd nieuw leven ingeblazen met het gesprek over hoe we deze partij beschrijven. We zien hoe beladen de aanduidingen maatschappelijk zijn en kozen daarom voor drie voor redacteuren acceptabele termen: radicaal-rechts, rechts-nationalistisch en rechts-populistisch.
Waarom? Elke aanduiding kent een hele onderbouwing, maar ze delen de eigenschappen dat ze feitelijk correct en helder zijn. Ook geven ze hopelijk geen aanleiding tot emoties bij onze gebruikers of lezers. Zodat we ons maximaal kunnen richten op het opkomende nieuws dat we tijdens de coalitievorming kunnen verwachten.
Freek Staps, hoofdredacteur ANP
De monsterzege van de PVV van Geert Wilders was vooraf moeilijk te voorspellen. Wel was voorafgaand aan de verkiezingen in onze fotobeeldbank duidelijk te zien dat Wilders in de laatste week de meest gedownloade lijsttrekker werd.
Aanvallen, gijzelingen en een oorlog
door Bastiaan Nagtegaal
Toen op 7 oktober de raketten de lucht in gingen, de aanvallers het vuur openden en honderden onschuldige burgers slachtoffer werden van allerlei vormen van geweld, begon in Israël en de Palestijnse gebieden een periode van zeldzaam ernstig lijden. Het werd oorlog. En voor onze buitenlandredactie de aftrap van het grootste en ingewikkeldste journalistieke dossier dat we dit jaar te verwerken zouden krijgen.
Het is ons werk om de feiten te brengen, maar in de praktijk is dat zo makkelijk niet. Welke bronnen zijn te vertrouwen? Hoe kunnen we informatie verifiëren? En is onze berichtgeving wel in balans? We zochten naar nauwkeurige formuleringen, de juiste woorden. We kregen kritiek, wogen af en leerden. En we zochten natuurlijk naar oplossingen voor praktische problemen. Wat doe je bijvoorbeeld als er grote militaire bewegingen plaatsvinden op zaterdagavond, een moment dat normaal gesproken nieuwsluw is?
De voorbije tien weken vroegen om journalistiek uithoudingsvermogen. Zelfs als het druk is, zelfs als de situatie gecompliceerd is en zelfs als we de juiste woorden voor alle gruwelen even niet kunnen vinden, moeten we de vragen blijven stellen. Want één ding is duidelijk: oorlog is het geworden en zal het ook nog wel even blijven.
Onderzoek naar twittergedrag BBB-kandidaat
door Carlijn Koning
Anderhalve maand voor de verkiezingen kreeg ik op een housewarming een tip over BBB-Kamerkandidaat Jasper Rekers. Anoniem zou hij een tijd nare tweets hebben gestuurd naar politici. Daarbij drie screenshots: een politica is een “pharmahoer”, D66 houdt een “facistenbal” (‘fascist’ werd steevast verkeerd gespeld, bleek later), politici zijn “Mengelers”.
Collega’s en een ethisch hacker konden niet voor me achterhalen welke gegevens achter het inmiddels verwijderde account zaten. Dus er zat niets anders op dan handwerk: ik las alle 912 teruggevonden tweets om op zoek te gaan naar informatie die iets over de identiteit verraden. Een aangeschoven collega, Bauke Schram, vond ondertussen nog actueel overeenkomend like-gedrag van Rekers op LinkedIn.
Met genoeg bewijs confronteerden we de politicus in spe, die onderhand op de definitieve kieslijst stond. Angst en ongeloof in zijn ogen, herhaaldelijk stellige ontkenningen. Via de partij kregen we uiteindelijk toch de bevestiging dat de kandidaat twee jaar het account runde, met terugtrekking tot gevolg.
Werken op grootste klimaattop ooit
door Vera Boonman
De klimaattop is een marathon, geen sprint. Al veel mensen hadden dit mantra tegen me herhaald en na een paar dagen op COP28 werd dit ook voor mij duidelijk. Maar het was de grootste klimaattop ooit, duizenden journalisten liepen er rond. Dus soms was het wel nodig om van de ene toespraak naar een interview te sprinten.
Het COP-terrein was opgedeeld in een blauwe en groene zone. De blauwe zone is van de UNFCCC; alleen delegaties, staatshoofden, aangemelde activisten en geaccrediteerde pers worden hier toegelaten. Elke dag lieten we bij binnenkomst onze badge zien, en daarop stond ook tot welke 'categorie' je dan behoorde. Deze zone was opgedeeld in acht regio's, wat enigszins hielp bij het vinden van de weg. Elke dag liep ik op de COP meer dan 10.000 stappen. In de twee intensieve weken hadden we één rustdag.
Met die duizenden journalisten zaten we in een groot mediacentrum. Hier stond de airco (gelukkig) minder koud dan in Sharm-el-Sheikh vorig jaar, maar stil was het er nooit. Altijd waren er mensen met camera's en microfoons. Ondertussen konden wij als Nederlandse pers elkaar ook goed vinden. Zo wilden we ook elkaar wel helpen om alle mensen in Nederland van goed en feitelijk klimaatnieuws te voorzien. Dus deelden we ook informatie met elkaar, of een mening, of gewoon grapjes over 'the most ambitious COP ever'.
